Versta rúta sem ég hef tekið í Kambódíu,

var með Paramount Express Bus frá Sihanoukville til Phnom Penh. Dempararnir voru ónýtir, þannig að við hossuðumst það mikið að sætisbakið mitt datt næstum því af! Það datt líka partur af rútunni, og það sprakk dekk. Svo fór loftkælingin og aumingja Justin meira brendur en breskur ferðamaður, hann varð sveitasti maður í Suðaustur Asíu.
Rútan stoppaði líka alltof oft á leiðinni, ég held að eigandinn hafi ekki hugmynd um hvað orðið express þýðir þar sem að rúta sem fór 40 mínótum seinna en okkar rúta fór fram úr okkur á leiðinni.

Ef þið eruð á rútustöð í Kambódíu aldrei fara með Paramount.

Reyndar var eitt gott við þessa ferð, það var ekki spilað neitt karíókí á fullum hávaða á leiðinni, ég giska á að sjónvörpin voru biluð. Við vorum ánægð með það, þar sem það voru skuggalega margir hátalarar í rútunni.

Jæja, best að hjálpa meðleigjandanum með vinnuna. Ég er að þykjast vera bankamanneskja :)

Í sól og sumaryl

og med sand í naerbuxunum.

Sokha Beach er frabaer, ekkert solufolk, engin havaer tonlist bara ro og naedi.

ka-búmm

Brjóstahaldarinn minn sprakk.
Ég var bara að hósta í mesta sakleysi...ég er reyndar með mjög djúpann og þungann hósta.

Lesson for the kids:
aldrei fara í go-kart í rigningu og fara svo inn í loftkældann bíl og sitja í miðjunni í klukkutíma, fara svo í rosa heita sturtu setja loftkælinguna á ííís-kalt, gleyma henni á þegar þrír strákar koma og bera þig út og sofna svo í ííískuldanum. Ef þú gerir þetta springur brjóstahaldarinn í hóstakasti.

Ég var samt heppin að vera heima, en ekki á flandri. Meðleigjadinn gaf mér tvinna svo ég gæti gert við haldið mitt svo ég gæti haldið áfram að halda öllu á réttum stað með haldinu.

Með tárin í augunum.

Phan er öll að koma til. Er komin heim af spítalanum en er ekki orku mikil. Eg vildi að það væri meira sem ég get gert fyrir hana. Krakkarnir mínir eru voða góðir við Phan, mata hana og hjálpa henni með að drekka og leika sér mest úti svo að hún fái ró og næði, upp að vissu marki, 26 börn búa til mikil læti.

Við erum komin með 13 börn á Who Will. Við viljum taka við fleiri börnum, en það er hreinlega ekki pláss í pínu litla húsinu okkar. Nágrannarnir í hverfinu, sem er eitt fátækasta svæðið í Phnom Penh, hafa séð hvað við erum að gera fyrir samfélagið þeirra og eru okkur ótrúlega þakklát. Á einhver ótrúlegann hátt ætla þau að safna peningum til að láta gera við veginn að húsinu, vegurinn er í rauninni bara drullupollur, í þakklætisskyni við okkur.
Jane fór að sækja börnin, að sjálfsögðu kom hún með of mörg en talað var um í upphafi, hún sagðist ætla að koma með 5 eða 6 börn, kom með 9 börn sem voru skemmtilega bílveik :) Ef við mættum ráða hefði Jane komið með öll börnin úr þorpunum sem hún fór í.. Börnin sem voru sótt koma úr svo mikilli fátækt að ég fór eiginlega að gráta á fundi Who Will í gær. Ein mamman sem leyfði okkur að gefa strákunum sínum betri framtíð vildi gefa þeim 100 riel (0.025 cent) hvorum í spending money á leiðinni til Phnom Penh, en hún átti þau ekki til. Af börnunum sem Jane kom með voru aðeins 2 sem eiga föt til skiptana.
Af 13 börnum eru aðeins 2 sem eiga báða foreldra ennþá á lífi, en þau búa ekki endilega saman. Það átti að henda 3 systkinum út, móðirsystir þeirra hugsaði um börnin en var búin að fá nóg. Mamma þeirra stakk af með öðrum manni fyrir 4 árum, pabbinn býr líka með móðursysturinni, en hann er ekki með vinnu.

Hér eru reglur barnanna sem búa hjá Who Will:
- not to spit
- to blow their noses using toilet paper
- to help each other and Srey Neang (caretaker-inn okkar)
- to throw garbage in one place
- to take care of their things.

Fjármögnunin gengur...svona...það versta við þá vinnu er að ég fæ eintóm nei, alveg sama frá hvaða land ég er að sækja um styrk. Það er þó skárra að fá nei heldur en ekkert svar, þá veit ég alla vega að pósturinn minn hefur verið lesinn. Mig langar svo mikið að eiga næga peninga til að getað byggt allt barnaþorpið. En ég á ekki einu sinni fyrir heilu húsi.

Engin strandarferð, því ekki langar mig til þess að fara ein. Justin og allir þurfa að vinna um helgar núna til að klára að búa til bankann.

Leðurblökurnar eru hættar að kúka á svalirnar mínar

Bráðum er kveðjupartý með stórum tárum á NACA, stóru tárin eru reyndar þegar komin..

Ég fer bráðum að pakka.

Skólinn byrjar eftir tæplega þrjár vikur.

Það er japanskt partí á frönskum stað á morgun í Kambódíu, Íslendingurinn ég ætla þangað með Áströlum, Bretum, Kiwi og Vietnama. Kannski ég drekki kínverskan bjór eða vín frá Chile. Alþjóðlegheitin alveg að fara með mig.
Þetta er óformlegt kveðjuteiti sem vinur minn er að skipuleggja.
Akkúrat núna sit ég á frönsku kaffihúsi með amerískum túristum og kóreiskum business mönnum að stelast til að skrifa blogg á íslensku, ég ætti að vera að undirbúa tvö próf, skrifa fundargerð og fara með lykla meðleigjandans á skrifstofuna hans, en ég ætla bara að reyna að vera komin heim á sama tíma og hann, nenni ekki að fara útí hinn enda borgarinnar í tvær mínótur í hádegis hitanum, það eru líka stór ský sem hóta RISA regni, festist í þannig um daginn, ég varð blautari en sjórinn á 5 sekóndum.

Bráðum vakna krakkarnir, það er alltaf blundur frá 12-15, þá fer ég að fá mér að borða og vinna að öðrum verkefnum.

Meiri erfiðleikar

Phan, sú sem stofnaði NACA fékk hjartaáfall.
Þegar ég fór á spítalann til að heimsækja hana þekkti hún mig varla til að byrja með, en eftir 15 mínótur meðtók hún mig og hélt í hendina mína og fór að gráta.

Þar sem þau hafa ekki efni á að vera lengi á spítalanum þarf Phan að koma heim á morgun.

Krakkarnir gera smá grín af þessu. Þau líkelga skilja ekki alvarleika hjartaáfalls.

Vonum að henni batni sem fyrst.

Einu sinni..

var ég og Sigrún fastar í lest í fleiri fleiri klukkutíma. Ferðin frá Nanning til Shanghai átti að vera 28-30 klukkutímar, við áttum að koma snemma um morguninn. Komumst loksins út úr lestinni eftir 16 tíma seinkun, og okkur var sagt að það væri enginn matar vagn, málið var að við máttum ekki fara þangað. Það var enginn sem gat sagt okkur neitt, eða vitað hvort eða hvenær við myndum loksins koma til Shanghai.

Þegar við Justin fórum til Thailands sváfum við aðeins yfir okkur, en vorum samt mætt á flugvöllinn 50 mínótum fyrri brottför, allavega tímann sem stóð á flugmiðanum mínum. Air Asia ákvað að flýta fluginu, ekki bara um 10 mínótur heldur 45 mínótur, ef Phirom (bílstjóra bjáninn sem keyrir hægar heldur en skjaldbaka) hefði verið mínótu lengur á leiðinni hefðum við mist af vélinni. Góði maðurinn með rauða bindið lét vélina bíða, allir farþegarnir í vélini horfðu á okkur með illum augum þegar við hlupum um borð.
Þegar við flugum frá Koh Samui sátum við föst í vélinni í nokkra klukkutíma, afþví að það var ekki hægt að starta vélinni! Að sjálfsögðu sagði Bangkok Air okkur ekki baun. Bara "We're sorry for the inconvenience, there is something wrong with the plane, we´ll get going as soon as possible."

Ætti ég að fara í mál við lestina? Eða Air Asia? Eða Bangkok Air? Held ekki.
Þegar Justin og Bridie fóru til Bangkok fór vélin klukkutíma of snemma! Um helmingur farþega missti af því flugi og þurftu þar að leiðandi að kaupa nýjann miða!

Annars þá hef ég fengið SMS frá Iceland Express þegar það var seinkun á fluginu mínu til London. Það var ágætt, fékk að sofa aðeins lengur.
Þegar ég var á leiðinn i heim frá Malasíu eftir að vinna í Kuala Lumpur var seinkun á fluginu frá London. Man nú ekki hvað lengi, að sjálfsögðu vissi enginn neitt.

Allavega, stundum hreinlega bila tækin. Ekkert við því að gera, jújú það er pirrandi. Ekki eins og tækin segi til um hvað þau verði lengi biluð! Frekar vil ég vera föst á flugvelli á meðan það er gert við vélina heldur en að mér sé flýtt um borð! Eins og málshátturinn segir, betra er seint en aldrei.
Það er þó allavega eitthvað hægt að gera á Kastrup, ekki mikið um að vera á Hard Sleeper farrými í kínverskri lest. Hvað þá á flugvellinum í Yogja þar sem ég sat einu sinni föst í marga klukkutíma. Hins vegar er allt í lagi að vera föst í tuktuk í Phnom Penh, alltaf eitthvað að gerast í kringum mig, og sölumanneskja með snakk á hausnum kemur pottþétt að selja mér engisprettur og kakkalakka, jafnvel steiktar núðlur.

Jæja, við erum að fara í Go-Kart, það er Man-Day í dag, ég fæ að vera karlmaður í dag. Eftir kappaksturinn ætla þeir að skjóta úr byssum, finna sóðalegann mat, hugsanlega meat on stick, me man eat meat. Svo förum við á khmer kick boxing keppni, dýrustu miðarnir eru á 4 dollara, og það eru frægir (local ekki international frægir) menn að keppa. Ég er ekki nógu mikill maður til að muna hvað þeir heita, ég er með maskara.
Vona að ég fái ekki bilaða Go-Kart-inn eins og síðast.

Fjöldi farþega Iceland Express bíður í Kaupmannahöfn

Atvinnu...

...leysi mínu var fagnað með að fara með mig á hóruhús. Svona er þetta að þekkja eiginlega bara stráka og eina vinkona mín sem er eftir í bænum þurfti að fara á einhvera listasýningaropnun.
Ein hóran gaf mér rós, þeim tókst ekki að draga mig upp á barinn til að dansa, en hins vegar vann ég þrjár í pool. Þetta var gott kvöld, og ég sem ætlaði bara að panta heimsendingu og lesa bókina mína.

Já The Advisor hefur hætt störfum.

Núna er ég lady of leisure, kampavín í hádeginu í morgunmat, spa og verslunarleiðangrar á kredit kort meðleigjandans... hann samþykkti 10.000 dollara eyðslu á morgun, mig vantar kjól fyrir fjáröflunina fyrir Who Will og kampavín á veitningastöðum er ekkert ódýrt, og ég þarf að panta Manolo Blahnik skó á netinu og fá þá í gegnum DHL... haha.. nei ég verð áfram í skítugum gallabuxum með mold upp á rass og slitnum stuttermabol sofandi á gólfinu á NACA.

ahh... samt svekkjandi, ég var búin að skrifa alveg fullt af greinum og svo fæ ég bara ekkert fyrir þær, því þær verða ekki gefnar út. Öll þessi vinna til lítils.

Núna er ég bara sjálfboðaliði. Kannski ekkert "bara" við það. En núna hef ég bara tvær vinnur. Fyrir tveim mánuðum var ég með fjórar.

Susadei bong.

Það hafa verið smá erfiðleikar á NACA upp á síðkastið. Systkinin Rotna, Suomsoup, Rothnak voru send í burtu frá okkur. Rotna stal síma af ferðamanni sem kom í heimsókn hann sagðist hafa fundið hann á gólfinu og spilað leik í símanum og gleymt að skila honum, síminn var í lokuðum vasa í tösku ferðamannsins, Suomsoup stal 35 dollurum af einni ömmuni sem býr með krökkunum og Rothnak stal 10 dollurum af Srey Phounm (ein af eldri stelpunum). Mikið uppnám hefur verið útaf þessu, als konar fundir verið haldnir, og núna er mikið passað upp á að ég skilji ekki símann minn eða myndavélina eftir hvar sem er eins og ég hef gert síðast liðna mánuði og ef ég gleymi að loka töskunni minni kemur Phan (sú sem rekur NACA), Chamrouen, Vy eða Srey Vouch og láta mig fara í gegnum allt og hjálpa mér svo með rennilásinn.
Raquel, sem vinnur fyrir spænska NGO-ið sem styrkir NACA kennir Reach um þetta af því að hann er administrator-inn á NACA. Þetta er náttúrulega ekkert honum að kenna. Raquel er frekar furðuleg, krakkarnir eru veikir, allt Reach að kenna, einhver dettur og rífur buxurnar sínar þannig að það þarf að kaupa nýjar buxur allt Reach að kenna. Hún sakaði mig líka um að vinna á NACA á röngum/gruggum forsendum! Eins og ég ætli að búa til barnaher, eða stela peningum!!
Núna eru aðeins 24 krakkar eftir á NACA.
Samt alltaf jafn mikið að gera þar, sérstaklega núna þar sem krakkarnir eru í skólafríi frá almennings skólanum. EAC school (góður ensku skóli í PP, ástralskur kennari styrkir 5 barnana til að fara í, þau tóku öll inntökupróf, hún valdi ekki 5 uppáhlads) er hins vegar ekki á þeim buxunum að fara í frí. Svo að það er aldrei róleg stund á NACA þessa dagana, nema þegar þau fá sér blund. Þau hafa verið dugleg að horfa á Disney myndir, það brjótast alltaf út mikil fagnaðarlæti þegar ég kem með nýja myndir. Í miklu uppáhaldi er Fríða og Dýrið (líklega af því að það er mín uppáhalds mynd), þar á eftir er Öskubuska og Finding Nemo. Dvergarnir í Mjallhvíti þóttu líka ansi skondnir. Ég leyfi nú ekki sjónvarpsgláp á hverjum degi. En það er búin að vera rigning og leiðindi þannig að það er ekki hægt að fara út í fótbolta eða hakkí sak með badminton fjöður. Þannig að eftir hádegismat og enskutíma, áður en við leggjum okkur er stundum sett diskur í tækið, eða á eftir að við borðum kvöldmat. Það er voða gott að liggja undir teppi á bambusmottum á skítugu gólfinu að horfa á prinsessu og hetju myndir í regninu með 10 börn í fanginu.

Næstu helgi ætla ég að reyna að fara með þau í Phnom Penh Water Park. Vinir mínir og meðleigjandans hafa boðist til að koma með. Gott að safna slatta af fólki, því það er ekki auðvelt að vera ein með þau og fylgjast með 24 ósyndum börnum í vatnsleikjagarði!

Annars eru sum þeirra yngri farin að kalla mig Mama Erna, oftast er ég kölluð sister, Sou Savang (eigandinn) skammar þau reyndar ef þau gera það í kennslutíma, þá á að kalla mig Miss Erna eða Teacher, mér er alveg sama, á meðan þau fylgjast með.
Tika (ein af þeim elstu) segir mér alskonar sögur á khmer, ég skil svona helminginn af því sem hún segir, og þegar ég svara henni á khmer flissa allir alveg rosalega og endurtaka orðin sem ég segji, þeim finnst þetta alveg kostulegt. Nema þegar ég segji snjíp snjabp, uppi verður fótur og fit þegar ég þruma tomtom/diktikt dá rjín daódaóþ
Meðleigjandinn heldur að hann kunni meira en ég í khmer (hann fór til einkakennara) en ég hef betri framburð. Um daginn vorum við í tuktuk að þræta um hvernig við ættum að segja já. Það er nefninlega ekki eins fyrir karlmenn og konur. Ég segji djaah, en hann segir baah, en nei er eins fyrir bæði kynin, ohdei. Grey keyrarinn vissi ekkert hvað var í gangi, okkur fannst þetta að sjálfsögðu óstjórnlega fyndið.
Annars er Khmer ansi skemmtileg tungumál. Mjög mikið hægt að mismæla sig, eins og meðleigjandinn sagði vinsamlegast brjóst í staðinn fyrir afsakið í marga mánuði. Skildi ekkert í þessu flissi sem hann fékk en ekki ég við sömu orð. Það er líka hægt að segja viltu stunda kynlíf í staðinn fyrir skál! Ég hef blessunarlega ekki boðið neinum í viltar bólfarir.

Best ég fari í bólið með John Irving.

Svalirnar mínar..

Í nokkra daga héldum við að einhver hefði verið að reyna að brjótast inn í íbúðina okkar. Það voru nokkurskonar skóför utan á svölunum og furðuleg drulla í kringum blómapottana. En svo datt okkur í hug að krakkar sem eiga foreldra sem vinna að sundlauga-gerðinni hefðu setið á svölunum að borða ávexti þar sem það voru stór fræ útum allt, ásamt þessari drullu.
Svo datt okkur í hug apar, því krakkarnir ættu að vita betur en að klifra á svalir í bygginguni þar sem leigusalin er víst tík (hef aldrei hitt hana en mér er sagt það) og eigandi byggingarinnar er forrík, meðleigjandinn þurfti einhverntíman að tala við hana en það var ekki hægt af því að hún var á fundi með Hun Sen, og það hefur verið frekar funky lykt á svölunum í c.a. 2 vikur Meðleigjandinn elskar apa og fannst það svo lítið spennandi að hafa apa á svölunum.

Við erum búin að komast að því hvað það er á svölunum sem er að borða ávexti, kúka og pissa. Það var ekki húsgesturinn... heldur leðurblökur. Alltaf hressandi að hafa fljúgandi rottur í kringum sig. Það kom okkur á óvart að þetta séu leðurblökur því þær ávaxta steinarnir og fræinn sem eru útum allt eru jafn stór og ferskjusteinar.

Þar hafiði það, ég er upp að öklum í leðurblökukúk og hlandi!

Síðasta teitið.

Síðasta Einhverstaðarannarstaðar teitið mitt er yfirstaðið. Það var frekar fríkí þegar leið næstum því yfir mig, tók tvær vatnsflöskur og hertöku á viftu til að jafna mig, hefði ég hætt mér út fyrir staðinn til að fá tuktuk heim hefði verið ráðist á mig af tuktukstjórum. Svo það var betra að henda einhverjum s-expata úr sófanum og setjast niður.
Mér var bannað að fara í stuttbuxum, sem borgaði sig svo sannarlega fyrir mig af því að ég fór í kjól, og ég var með myndavél og 2 síma á mér þannig að þrátt fyrir als konar hótanir endaði ég ekki í lauginni. Það var stuð að eilífu í teitinu, ótrúlegt hvað það komu margir, ég gat ekki snúið mér við án þess að vera kysst og föðmuð.

Það voru mikil fagnaðarlæti klukkan 2:30 í dag. Við sugnum Ding dong the bitch is gone, og gengum bara á gullu hellunum á gangstéttinni fyrir utan húsið. Hún þakkaði ekki einu sinni fyrir sig! Og..hún setti hundaeyru á allar bækurnar mínar!, ein er ólesanleg afþví að hún bara tók hana á ströndina án þess að spurja! OG...ég fann þurkað blóm, sem var inn í dagbókinni minni, sem var ofan í skúffu á náttborðinu mínu, á náttborðinu í gestaherberginu þar sem hún svaf! Og afþví að ég er það rugluð að stundum þegar ég er að skrifa rennur það bara út í ensku...þá hefur hún skilið svona helminginn af því sem ég hef skrifað, verst að ég skrifaði ekkert um hana í bókina. Það hefði verið kostulegt :)

Ding dong the bitch is gone! :D

Ég er víst að fara í golf á morgun, ætli meðleigjandinn eigi matching golf föt handa okkur?