Á léttari nótum.

Það var minningarathöfn fyrir Ian á föstudaginn og á laugardaginn. Á föstudaginn komu munkar til að biðja fyrir sál hans og anda. Það er stelpa sem vinnur á veitingastað við hliðina á Magic Sponge þar sem Ian vann sem var hryllilega mikið skotin í honum, og var alltaf að reyna að tæla hann með mat. Hún var alltaf að gefa honum steik og franskar well done, eins og allir vita að þá er leiðin að hjarta mannsins í gegnum magann. Hún færði munkunum steik og franskar. Venjulega fá þeir hrísgrjón og eitthvað kambódískt. Það var allavega mjög fyndið að sjá steik og franskar fyrir framan munka.
Á laugardaginn söfnuðumst við svo öll saman á Magic Sponge til að minnast Ians. Bakpokaferðalangar sem vissu ekkert hvað var í gangi ráfuðu inn á barinn en þegar þeir sáu myndirnar af Ian og tárin í augum okkar voru þau fljót að láta sig hverfa, nema einn sem borðaði af matnum okkar og drakk ókeypis bjór þangað til honum var sagt að þetta væri minningarathöfn. Bjána ferðalangur. Við skáluðum Ian, skrifuðum í minningarbók sem verður send til foreldra hans því þau komust ekki til PPenh, hlustuðum á Pink Floyd og sögðum sögur af Ian. Það var góð stund sem við áttum saman.

Síðustu þrjár færslur hafa verið heldur þungar en afþví að það er svo fallegur dagur í dag ætla ég að hafa þetta létt.

Ég er að komin með smá vinnu sem byrjar bráðum, eða þegar það verður nógu heitt á morgnanna. Það er á leikskóla sem heitir The Giving Tree ( http://www.thegivingtreeschool.com ) þar mun ég kenna sund og kannski ballet líka. Skólinn sem ég fór í prufuna hjá datt upp fyrir vegna þess að ég átti fund með skólastjóranum klukkan 10 í síðustu viku, ég kom og enginn skólastjóri var á svæðinu. Hann hafði meira að segja hringt daginn áður til að staðfesta fundinn. Nú jæja... svo fór hann bara eitthvað annað og afboðaði aldrei fundinn við mig, ég skildi eftir skilaboð og hann er ekki ennþá búinn að hringja aftur. Ég held ég myndi heldur ekki vilja vinna þar, miðað við þessi vinnubrögð og krakkana sem ég var að kenna ensku. Þau þögðu í kannski 5 mínótur samtals af allri kennslustundinni, mættu of seint og töluðu í síma í tíma. Ef ég skammaði þau fékk ég bara hallærisstörur til baka og heimskulegt fliss.
Á eftir er ég að fara í viðtal í skóla sem heitir Footprints, þeim vantar hlutastarfs kennara, hálfur dagur, í minnsta lagi 500 dollarar á mánuði. Svo ætla ég að fara aftur í ACE sem er fjandi góður skóli, sem borgar líka ansi vel, og heimta vinnu á mjög kurteisann hátt.

Við Justin vorum að flytja á sunnudaginn, það var ekki langt, bara upp eina hæð. Þegar við byrjuðum flutninginn sagði hann að þetta myndi ekki taka neinn tíma... svo áttaði hann sig á því að á einu ári er hægt að sanka að sér ansi miklu dóti... Ég er búin að ganga frá öllu mínu, enda á ég bara 4 DVD myndir, 6 bækur og 15 kíló af fötum... Hann aðeins meira.

Það er búinn að vera endalaus gestagangur, manneskjur númer 9 og 10 komu á sunnudaginn. Þetta er að verða svolítið þreytandi.

Ég er svolítið búin að vera fíla mig sem heimavinnandi húsmóður síðustu daga, með alla þessa gesti. Alltaf að kaupa klósettpappír, ávexti og mjólk, skúrandi hægri vinstri, skipta á rúmum og þvo þvotta þess á milli sem ég fer í skóla með ferilskránna mína og á NACA til að sjá krakkana mína. Vegna þess að ég er ekki komin með endanlega stundaskrá hef ég ekki getað kennt þeim ensku og það fer alveg rosalega mikil orka í það að fara í atvinnuviðtöl.

Allt í einu er ég í söfnun í Ástralíu fyrir NACA, Nigel og Justin þekkja einhvern sem stjórnar einu af stærsta dagblaðið í Ástralíu og það eiga að birtast myndir sem ég hef tekið af krökkunum og lítill texti sem ég skrifaði um heimilið. Við erum ekki að biðja um peninga, þar sem þetta er ekki NGO og ekki skráð í Ástralíu og þá fær fólk ekki tax reduction fyrir það, heldur kenslu efni, bækur, plakköt og DVD, því það fæst voðalega lítið af góðu kennsluefni hérna. Fyndnast var þó að ég hafði ekki hugmynd að þeir feðgar væru að þessu fyrr en rétt fyrir jól þegar ég fékk tölvupóst þar sem ég var beðin um að skrifa blurb og taka góðar myndir af þeim þegar ég kæmi aftur til Kambódíu. Ég hefði ekki getað beðið um betri gjöf.

Justin var að hringja, ég þarf að fara heim að vinna einhvern aðgangs passa fyrir ANZRoyal bygginguna og minnismiða sem hann gleymdi í morgun og fara með það á skrifstofuna hans.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Ég og Ian á góðri stundu

Á hann skilið réttarhöld?

Það sem Duch og aðrir innan Khmer Rouge (KR) gerðu er ófyrirgefanlegt! Það eru engin orð sem lýsa hryllingnum. Margir vitnisburðir segja að ráðamenn hafi allir verið alsgáðir og meðvitaðir um gjörðir sínar. Ég veit að það er ólöglegt að fangelsa menn án réttarhalda, en fjölda þjóðarmorðingar eiga ekki skilið lög og reglu. Og fjármagnið sem fer í réttarhöldin ætti að fara í eitthvað annað, eins og ég hef sagt nokkrum sinnum áður.

Duch var eflaust ekki myrtur vegna stærðfræðimenntunnar sinnar af KR vegna þess að hann var fangelsaður fyrir að vera kommúnisti.

http://www.phnompenhpost.com/index.php/2009011923704/National-news/KRT-defence-supports-probe.html

http://www.phnompenhpost.com/index.php/2009011923700/National-news/Victims-to-have-a-say-on-whether-KRT-should-try-more-suspects.html

http://www.phnompenhpost.com/index.php/2009011623677/National-news/Trial-meeting-begins-for-Tuol-Sleng-chief.html

http://www.trial-ch.org/en/trial-watch/profile/db/facts/duch__313.html

Mæli líka með að horfa á
The Killing Fields,
Biography - Pol Pot: Secret Killer

og lesa bækurnar:

First they killed my father, Loung Ung.
Pol Pot: Anatomy of a Nightmare, Philip Short
When Broken Glass Floats: Growing Up Under the Khmer Rouge, Chanrithy Him
The Lost Executioner: A Story of the Khmer Rouge, Nic Dunlop (þetta er saga Duch)
Ásamt svo mörgum bókum.

Eða að koma hingað og tala við fólkið, upplifa hörmungana og sjá spillinguna með eigin augum. Það eru margir ferðamenn sem ég hitti (þ.e. gista hjá okkur Justin (manneskjur númer 9 og 10 á 2 vikum komu í gær) sem vilja gera túristadótið með mér, þar sem ég hef unnið hér og þekki betur til en Lonely Planet, (og er ekki beint að gera mikið á daginn annað en að skrifa og senda CVs og fara í skóla) en ég hreinlega get ekki farið aftur í S21 eða á Killing Fields, einu sinni er meira en nóg. Mér var boðin íbúð í sömu götu og s21 er staðsett í, ég gæti aldrei búið þar. Ég á erfitt með að fara þarna framhjá því minningin um fangelsið, söguna og hryllingin er of sterk og ljós lifandi í mínu daglega lífi með því fólki sem ég almennt umgengst. Fólk hér á líka ansi erfitt með að tala um KR-regime, þegar ég tók viðtalið við Phan (http://www.expat-advisory.com/cambodia/phnom-penh/stranger-than-fiction.php) tók það 3 daga að fá hana til að opna sig um sína reynslu, og þá fékk ég mjög takmarkaðar upplýsingar. Því hún og aðrir hafa eflaust lokað úti reynsluna sína.

Lifið heil.

Fyrsti Rauði Khmerinn fyrir rétt

Síðustu dagar

Allir atburðir síðustu daga falla í skuggann af mínum kæra vini Ian, sem féll frá á föstudaginn sem var.
Ian var í Bangkok þegar hann fannst látinn. Við vitum ekki afhverju eða hvernig hann komst til Bangkok. Og það er ennþá óvitað afhverju hann fór frá okkur. Við erum ennþá að bíða eftir fregnum frá krufninguni.
Hugur okkar allra er með foreldrum hans sem þurfa að fara til Bangkok að sækja Ian. Við hér í Phnom Penh vonum þó að þau komist til Phnom Penh fyrir laugardaginn, þegar minningarathöfnin okkar verður. Við viljm að foreldrar hans sjái hversu mikið hann var elskaður af okkur og hversu mikið við söknum hans.
Ian var ótrúlega falleg manneskja, alltaf hress, alltaf brosandi, alltaf til í a good laugh. Alveg sama í hvernig skapi maður var í gat hann alltaf komið okkur til að hlæja. Oft þegar ég kom inn á barinn sem hann vann á greip Ian vaselín dollu og sagði “it’s time babe” og fór úr bolnum og gékk bak við skilrúm, þetta þýddi að ég ætti að bera vaselín á tattooið sem hann er með á bakinu. Þegar hann var í miklu stuði fór hann að blístra eins og brjálaður maður, og þegar stuðið náði hámarki beit hann gat í bjórdósina sína og og drakk bjórinn á hvolfi. Ian lifti upp lífinu á Lakeside.

Nu er nog komid

A theim tima sem eg hef buid i Kambodiu hef eg talad vid ansi marga Kamboda (khmera) um Khmer Rouge (KR) og hvad theim finnst ad thad eigi ad gera vid tha radamenn KR sem eru enntha a lifi. Lang flestir segja ad nu se nog komid og ad their vilji fa ad gleyma hormungunum sem dundu a thjodinni. Tho svo ad Victory over genocide day eigi 30 ara afmaeli 7 januar 2009 tha er rett rumlega aratugur sidan mordin haettu alveg, thvi margir KR voru i felum brodurpartinn af 9. og 10 aratugnum.

Eg er eiginlega sammala theim sem eg hef talad vid. Ef radamennirnir eru enntha a lifi eiga their ekki mikid eftir af lifinu sinu, og thegar rettarholdin fara loksins fram, ef thad verdur ad theim, verda their likelga danir. Betra vaeri ad nota peningana sem er verid ad daela i rettarholdin i menntun og uppbyggingu sem er ad skornum skammti.

Styrkja dómstól gegn Rauðu Khmerunum

Fimmtudagur

'Eg vaknadi klukkan 7 og for i raektina.
Sturta og morgunsafi.
Tilbuin i slaginn..
skrifadi i klukkutima.
Bankann til ad fa bankareikning klukkan 10.
Photocopy bud til ad gera fleiri eintok af ferilskranni minni.
Fra 10:45-12:15 for eg a 5 stadi ad setja inn ferilskrana og tala vid skolastjora og adra radamenn.
For ad na i hadegismat handa veikum Justin.
13:15 aftur ut ad leita ad vinnu.
For a 7 stadi med ferilskrana mina og tala vid skolastjora og adra radamenn.
For heim i sma stund til ad anda adur en eg thurfti ad fara i try-out i Westline.
Reifst heiftarlega vid motostjora.
Heima i 20 minotur, sem foru i ad taka til eftir strakana...
Motostjorinn minn tyndist, tok thar af leidandi 25 min ad komast i skolann.
Maett i Westline klukkan 17:15.
Byrjadi ad kenna klukkan 17:30
Buin ad kenna klukkan 18:40.
Tok endalausann tima ad komast heim aftur.
Kom heim 19:10.
Kvoldmatur undirbuinn.
Kvoldmatur bordadur klukkan 19:30
Og nuna er klukkan rett rumlega 20:00 og vid erum ad fara ad horfa a Top Gun, aftvi ad allir voru einstaklega modgadir af eg se ekki buin ad sja hana.
Eigum vid ad raeda full on dag?!
Mig langar i nudd...Sem betur fer er helgi ekki a morgun heldur hinn!
MAN DAY!!
og Svo GIRL DAY!

Atvinna

Fór í mitt fyrsta atvinnuviðtal í dag, gékk nokuð vel. Er að fara í try out á fimmtudaginn, það er national public holiday á morgun sem þíðir ekkert annað en MAN DAY!

Eitt frekar óþægilegt í viðtalinu, ég er ekki viss hvort skólastjórinn var að dást af Marc Jacobs úrinu mínu sem hangir um hálsinn minn eða að dást af brjóstunum mínum eða hvort hann var japanskur.

Ég er mannfræðinemi frá deginum í dag.

Sigrún og Gummi: gúgglið það bara! Ef þið eruð of löt þá er Pho víetnömsk núðlusúpa sem er ÆÐI!

Læsti úti aftur í dag en þó bara í nokkrar mínótur, Gerði ráðstafannir og var með opin glugga sem ég gat klifrað inn um.

Núna erum við 6 saman að spila Kings of Leon mjög hátt og drekka bjór og skjóta af BB-Gun.

Og matur!

Lok lok og læs og allt í stáli

Það er satt að fjörið endar aldrei hér í Kambódíu.. Ég fékk bráðabirgðaríbúð í dag. Sá sem leigir hana átti að flytja inn fyrir 3 mánuðum en ákvað að lána mér hana. Það hefur enginn búið hér í 3 eða 4 mánuði, svo að eftir að hafa komið töskunum mínum upp skúraði ég. Eftir skúringar ætlaði ég að athuga hvernig svalirnar eru, hvort að það væri mikið af leðurblökukúk og þess háttar. Nema hvað, þá skellist svala hurðin á eftir mér... og... ég var læst úti á svölum í rúmlega 4 klukkutíma!!
Ég fann einn opinn glugga, en að sjálfsögðu er öryggisgrind þannig að ég komst ekki inn. En ég náði að troða mér hálfri inn, ná taki á sófanum og toga hann með miklum erfiðleikum upp að glugganum og þá gat ég tekið pullurnar úr sófanum mjög varlega til að getað látið símann minn detta á akkúrat réttan staðs svo ég gæti náð honum. Jæja, þá ætlaði ég að hringja og biðja um hjálp. Engin inneign. Allt þetta erfiði sem tók meira en klukkutíma og mikil eymsli í viðbeininu og enginn möguleiki á hjálp.
Loksins kom einhver kona út til að sitja við sundlaugina, ég veifaði og kallaði en allt kom fyrir ekki, þar til loksins hætti allur hávaðinn á götunni. Hún hringdi í þann sem er að lána mér íbúðina sem kom að bjarga mér, henti fyrst 20 lyklum upp til mín, en enginn virkaði á svalahurðina. Eftir mikið brask og spekúleringar tókst honum að losa hengilásinn utan frá á aðalhurðinni minni og bjargaði mér.

Dagur sem átti að fara í að finna vinnu og íbúð fór í að hanga út i á svölum

Sprenging á Bamboo Island

Á gamlárskvöld varð sprenging á Bamboo Island sem er rétt fyrir utan strendur Sihanouk ville. Það var einhver sem kom með ólöglega sýningarflugelda á eyjuna. Eigendur gistiheimilisins sem er þar ásamt lögreglunni á eyjunni og hermenn sem voru þar höfðu bannað að það yrði kveikt í flugeldinum. Eftir því sem mér skilst var þetta stór terta. Það var einhver annar, en sá sem kom með flugeldinn, sem ákvað að kveikja í flugeldinum með þeim orsökum að flugeldurinn sprakk framan í 28 ára franskan grafískann hönnuð með þeim hörmulegu afleiðingum að hann flaug út í sjó. Hann missti andlitið, og það er óvíst hvort hann muni nokkurn tíman nota augun sín aftur. Ég þekki frakkann ekki, en vinir mínir gera það.
Vegna þess að það er lítið sem ekkert símasamband á Bamboo varð að hlaupa hinum megin á eyjuna til að biðja um bát til að koma manninum í land. Síðustu fregnir herma að hann er á gjörgæslu í Bangkok.
Svo ég vitni í Adelle sem sagði mér frá þessu núna áðan "there was just a big bomb, the fireworks didn't even go off".
Við vonum öll að honum batni sem fyrst.

61 látinn í Bangkok

montrass

Eg sit herna i stuttbuxum og lettri skirtu og mer er kalt, thad er bara 28 stiga hiti.

Í Singapore gisti ég á thessu hóteli http://www.swissotel.com/EN/Destinations/Singapore/Swissotel+The+Stamford/Hotel+Home/Hotel+Description

Eg er ad fara ad eiga fullkomin Lazy Sunday, med vídjói, chicken murgh, poppi, blundi, sma lestri, sundspretti og almennri leti.

Í gaer hitti eg krakkana mina aftur! Thad voru oskur og hlatur og gratur og gledi og risa stor bros. Thad var otrulegt ad sja krakkana aftur. Phan var lika alveg himinlifandi. Attadi sig ekki alveg a thvi afhverju krakkarnir voru ad oskra og hlaupa thar sem hun sa mig ekki strax. Eg var fodmud i klessu, bokstaflega thannig ad ég datt aftur fyrir mig. Theim fannst thetta alveg otrulegt, thvi eg var ekkert buin ad lata vita. A leidinni a NACA aftan a motorhjoli i gaer slo hjartad mitt svo hratt af spenningi ad eg helt ad eg myndi detta af hjolinu. Nuna hafa thau loksins enskukennara aftur, en eg veit ekki hvernig stundaskrain min verdur, thad er hvernig vinnu eg fae og thess hattar. Thetta raedst allt a naestu dogum.

 

Phnom Penh

'Aramotin voru rosaleg! Mekong whiskey, muscle wine, midnaetur sund, dansad undir berum stjornubjortum himni, teiti hart med svium, finnum, bretum, konum, kiwi, strollum og dutch man.  Einstaklega ahugavert ad deila herbergi sem er i rauninni bara fyrir 4 i mesta lagi... en vid vorum 8 i thessu litla herbergi, thad var ekkert laust nein stadar. Vid forum a oll gistiheimilin ad reyna ad finna eitthvad. ...Eitt slaemt vid thetta var ad eg tyndi stuttbuxunum minum. Thaer voru ordnar alltof storar, og svo losnadi talan, og eg var ad synda..Eg reyndi ad kafa eftir theim, en thad er dimmt a nottunni i Sihanoukville. Allir tyndu sandolunum sinum. Eg held reyndar ad theim hafi verid stolid, aetli their poppi ekki upp a einhverjum markadi a naestu dogum. 

A nyarsdag var bara leti.. nema eg, vaknadi klukkan 8 og fann annad gistiheimili miklu odyrara og betra, for svo a strondina og fekk mer morgun sund og la i solbadi allan daginn, nema ad thad var ekkert serlega mikil sol uti sem var svo sem agaett, eg brann allavega ekki neitt.

Eg var ad koma til Phnom Penh bara fyrir halftima eda svo, og var ad labba a Riverside, thegar eg kom ad stadnum thar sem tuk tuk stjorarnir sem eg gat alltaf treyst a sau their mig og voru ad benda og hlaeja og fodmudu mig svo allir, alveg hryllilega gladir ad sja mig. Ef tuktuk stjorarnir lata svona er eg spennt ad sja hvernig krakkarnir taka a moti mer. 

Nuna tharf eg ad fara a gistiheimili, fa hraeodyrt herbergi, na i toskuna mina til Charlie, fara aftur a gistiheimilid med toskuna mina, fara a NACA og i kvold aetla eg i nudd og alskonar. Kannski eg bordi eitthvad lika.. mig langar i Pho!

 

Gledilegt 2009!